Eerlijk gezegd, heb ik behoorlijk getwijfeld of ik dit met jou zou delen. Of het wel kies is. Of het niet te persoonlijk is. Of je er iets van gaat vinden. Of je anders naar mij gaat kijken nu.
En ja, ik twijfel nog steeds over al deze dingen. Maar omdat ik geloof in ‘helemaal mezelf zijn’ in verkoop, heb ik besloten het te delen, ondanks alle twijfel.
Misschien heb je het al eens gehoord, misschien ook niet. De relatie met mijn vader is gedurende ons beider levens nogal roerig geweest. Ik weet heel zeker dat hij erg van mij hield, net als ik van hem. Dat heb ik echt zo gevoeld. En tegelijkertijd zijn er dingen gebeurd, die mijn leven voorgoed hebben veranderd, die niet omkeerbaar zijn.
Om deze reden heb ik 18 jaar geleden besloten hem niet meer in mijn leven toe te laten. Met alle verdriet dat daarbij hoort. Wat zoiets doe je niet zomaar even.
Gedurende de afgelopen 18 jaar heb ik via via vernomen dat de foto’s van mij en van mijn kinderen verdwenen van de muur bij mijn vader thuis. Alsof ik niet meer bestond. Zo deed hij dat.
Voor mij was het anders. Ik heb hem nooit ontkend. Dacht regelmatig aan hem. Herinner mij de nare momenten, maar zeker ook de fijne momenten. Altijd hield ik in mijn achterhoofd dat het ooit voorbij zou zijn met één van ons. Biologisch gezien was de kans dat hij eerder zou gaan dan ik, natuurlijk groter dan andersom. Ik hield de mogelijkheid open elkaar ooit weer te zien.
Ongeveer anderhalf jaar geleden, hoorde ik dat het slechter ging met hem. Het was vlak voor Kerst, ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik heb hem laten weten dat, als hij dat wilde, we elkaar konden ontmoeten. Niet om te praten over het verleden. Maar omdat ik geloof in afronding, voor ons beiden.
IK had ooit besloten het contact te verbreken en zo naïef als ik ben, dacht ik dat de beslissing om dit te herzien ook bij MIJ lag.
Niets was minder waar. Hij liet mij weten na al die tijd absoluut geen behoefte te hebben aan een reünie… Dat was natuurlijk zijn goed recht. Maar het deed verdomde pijn…
Afgelopen maand vernam ik dat het echt het allerlaatste stuk van zijn leven was. En waar het vandaan kwam weet ik niet, maar ik voelde dat we elkaar nog moesten zien. Ik bedoel niet dat ik het wilde en vond dat ik er recht op had. Nee, diep van binnen wist ik dat het belangrijk was voor ons beiden.
Het was een heel gedoe om het voor elkaar te krijgen, want hij had natuurlijk hardop uitgesproken dat hij me niet meer wilde zien. En nu was hij niet meer in staat te zeggen wat hij wel of niet wilde. Zijn ziekte bracht een vorm van afasie mee. Maar diep van binnen wist ik dat dit nodig was. En dus stond ik op een dag voor het verzorgingshuis met mijn beide broers en de vrouw van mijn vader. Er was maar één manier gaven ze aan: we gaan het hem vragen en laten hem knijpen bij ‘Ja’.
Zo’n 10 minuten later (die overigens voor mij een eeuwigheid duurde), kwamen ze gedrieën weer naar buiten met het eindoordeel. Hij had ‘ja’ geknepen. En bij de controlevraag, die ze bewust andersom hadden gesteld, had hij juist niet geknepen. Het was dus een volmondig/volknepig JA.
Ik liep naar binnen en ging naast hem zitten. Zijn ogen werden groot. Hij herkende me. Dat was zeker. We hebben ongeveer 4 uur samengezeten en elkaar aangekeken. Zonder te praten. Ik nam afscheid met de woorden: “Het is oké ouwe!”. En ik wist dat het goed was. Dit was dinsdag 20 mei. In de nacht van vrijdag op zaterdag is hij overleden.
Ik voel me lichter dan ooit. En ik weet dat dat ook voor hem gold, vlak voor hij stierf.
Dit verhaal deel ik omdat ik mijn intuïtie volgde op een moment dat er echt toe deed. Ik ben niet spiritueel, maar erg down to earth. En deze intuïtie hoort daarbij. Dit verhaal deel ik omdat ik je wil vertellen dat je intuïtie klopt. En ik gun jou, wanneer jij dit voelt, jouw intuïtie ook te volgen. In alle aspecten van het leven.
Ik gun je een leven waarin je jouw intuïtie volgt, omdat je erop kunt vertrouwen.
